બોલીવુડના ચમકતા તારલાં વચ્ચે એક નામ હંમેશાં તેજસ્વી રહ્યું છે — માધુરી દીક્ષિત.
તેના ચહેરાનો સ્મિત, નયન ની અદા અને નૃત્ય ની અનોખી અભિવ્યક્તિ એવી કે જેણે પૂરું એક યુગ મોહિત કરી દિધું.
પરંતુ આ ચમક ની પાછળ એક એવી વાર્તા છે જે ફિલ્મ સંસાર ની કોઈ સ્ક્રિપ્ટ થી પણા અધિક નાટકીય અને અધિક માનવીય છે.
તે વાર્તા છે એક ડાયરેક્ટરની, જે માધુરી માટે ફક્ત પ્યાર માં જ નહીં, પણ પાગલપણાની સીમા સુધી પહોંચી ગયો હતો.
તેની અડગ રાહ, અપાર લાગણી અને અનકહી વેદના એ એક સમયે બોલીવુડના દરેક કોર્નરમાં ચર્ચાનો વિષય બન્યા હતા.
પ્રથમ મુલાકાત
એ સમય ૧૯૯૦ના શરૂઆતી વર્ષો હતા.
બોલીવુડ તે વખતે સંગીત, નૃત્ય અને ભાવનાઓ ના યુગ માં હતો.
માધુરી “તેજાબ”, “દિલ”, “સાજન” અને “બેટા” જવી ફિલ્મોથી આકાશ છૂઈ રહી હતી.
એક નવો ડાયરેક્ટર, નામ અનુરાગ સિંહ (અહીં કલ્પિત નામ પરંતુ કથાનક પ્રતિનિધિ રૂપે),
તેણે માધુરી માટે એક ફિલ્મ લખી હતી — “રાહ તારી મારી” નામની.
તે સ્ક્રિપ્ટ લેખતા લેખતા એ દરેક સીન માં માધુરી નો ચહેરો જ જુએ.
એને લાગ્યું કે “આ ફિલ્મ માટે બીજી કોઈ અભિનેત્રી હોઈ જ ન શકે.”
સ્ક્રિપ્ટ તૈયાર થયા પછી તે એક દિવસ બ્રાન્ડ નવા કપડાં પહેર્યા, ફાઇલ લઈ ને ગયા માધુરી ના ઘર બહાર.
મન માં વિચાર — “આજે મળવી પડશે, આજે જ મારા સપનાને આવાજ મળવો પડશે.”
પણ દરવાજો ખૂલ્યો નહી.
સિક્યુરિટી ગાર્ડ એ કહ્યું — “મૅમ શૂટિંગ માં છે, કૃપા કરી પછી આવો.”
તે પછી આવ્યો — બીજા દિવસે, ત્રીજા દિવસે, પછી દર રોજ.
દરવાજો ખૂલ્યો નહી, પણ આશા ન તૂટી.
દિવસ થી અઠવાડિયા અને મહિના સુધી ની રાહ
અનુરાગ એ પોતાનું જીવન જ એ રાહ માં જોડ્યું.
દિવસે શૂટિંગ અને રાતે તે માધુરી ના ઘર આસપાસ ફરતો.
તે એ ફિલ્મ ના પોસ્ટર બનાવ્યા, નવા સીન લખ્યા, દરેક અવાજ માં માધુરી ની અદા રાખી.
એક વાર તે એ પત્ર લખ્યો — “તમારી એક ઝલક મારા લાગણીઓને ફિલ્મ બનાવે છે.”
માધુરી ના સહાયક એ પત્ર મળ્યો, પણ તેણે તે સહજ રીતે ફેંકી દિધો.
એને લાગ્યું કે “હર કોઈ અભિનેત્રી માટે આવા પત્રો આવે છે.”
પરંતુ અનુરાગ માટે આ ફક્ત ચાહ ન હતી, એ એક જીવન બની ગઈ હતી.
બે વર્ષ સુધી ની પ્રતીક્ષા
દિવસો અઠવાડિયાં માં, અઠવાડિયાં મહિના માં અને મહિના વર્ષ માં ફરી ગયા.
લોકો એ તેને પાગલ કહ્યો, પણ તે એ સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો —
“પાગલ તો હું એ દિવસે થયો જ જ્યારે માધુરી ને પહેલી વાર સ્ક્રીન પર જોયી.”
દર સવારે તે માધુરી ના ઘર ની બેંચ પર બેસી ને ચા પી ને રાહ જોવે.
ગાર્ડ એ હવે તે ને પહેચાનવા લગ્યો હતો, ક્યારેક ચા પણ આપી દેતો.
“ભાઇ જી, આજે પણ રાહ?”
“હા ભાઇ, આજે પણ હા.”
એ પાગલપણું હતું, પણ તે માં એક સૌંદર્ય હતું — એક સત્ય લાગણી હતી.
માધુરી નો દ્રષ્ટિકોણ
બીજી બાજુ માધુરી તે વખતે કારકિર્દીના શિખરે હતી.
દર રોજ નવા પ્રોજેક્ટ, નવા ફોટોશૂટ, વિદેશી ટુર.
એ ક્યારેક ખબર પડે કે કોઈ નવો લખક અથવા ડાયરેક્ટર તે ને મળવા આવે છે, પરંતુ દર રોજ એક જ વ્યક્તિ — એ વિચાર એના મન માં પણ ઊઠતો હતો.
એક દિવસ તે એ તે પહેલાં વાર જોયો — જાણે એ વર્ષોની રાહ નું પરિણામ હોય.
તે એ હળવા હાસ્ય સાથે કહ્યું — “તમે અહીં દર રોજ આવો છો?”
અનુરાગ એ સ્મિત થી જવાબ આપ્યો — “હું તે ફિલ્મ બનાવું છું જેમાં તમે હોય અને બીજી કોઈ ન હોય.”
માધુરી મૌન રહી.
એ પળ માટે શબ્દો અપર્યાપ્ત હતા.
સ્ક્રિપ્ટ ની સત્યતા
અનુરાગ એ તેને સ્ક્રિપ્ટ આપી.
ફિલ્મ એક સ્ત્રી ની હતી જે પ્યાર માં ધીરે ધીરે પોતે જ ગૂમ થઈ જાય છે, પણ તેના પ્રેમી માટે જીવી રહે છે.
માધુરી એ વાંચી ને માત્ર એ જ કહ્યું — “તમે ખૂબ સુંદર લખ્યું છે, પણ આ ફિલ્મ તમારા મન માટે છે, સ્ક્રીન માટે નહીં.”
એ વાક્ય અનુરાગ ના જીવન નું અંતિમ પાનાં જેમ લાગ્યું.
એ હસ્યો, પણ આંખોમાં વરસાદ છુપાયો હતો.
રાહ નો અંત કે શરૂઆત?
પછી તે અહીં ન આવ્યો.
પણ તેની લખાણ બંધ ન થઈ.
તે એ એક નવો સ્ક્રિપ્ટ લખ્યો — “દરવાજો”.
કથામાં એક પુરુષ દિવસે દિવસ દરવાજા પાછળ રાહ જોવે છે, અને અંતે સમજે છે કે દરવાજો બંદ ન થતો કારણ કે તાળું તેમના અંદર હતું.
ફિલ્મ બનાવી, મોટી હિટ ન થઈ, પણ તે એ ફરી કદી રાહ ન જોઈ.
એ જીવન ના દરવાજા ખોલી ને અંદર આપણે જ પ્રવેશી ગયો.
અનંત પાઠ
વર્ષો પછી માધુરી એ એક ઇન્ટરવ્યૂ માં કહ્યું —
“કેટલાક લોકો અમને એક પ્રોજેક્ટ માટે મળવા આવે છે, પણ કેટલાક એ પ્રોજેક્ટ ને અમારી આંખોમાં જ જુએ છે. એ જ લોકો મારા માટે અસલ કલાકાર છે.”
તે એ નામ ન લધ્યું, પણ અનુરાગ ને સમજાઈ ગયું કે આ વાક્ય એ જ તેના માટે હતું.
એ પળ એ તેમના બે જીવન ને એક અદ્રશ્ય તારથી બાંધી દિધા.
અંતિમ વિચાર
આ વાર્તા પ્રેમ ની નથી, પરંતુ રાહ ની શક્તિ ની છે.
એક વ્યક્તિ જ્યારે કોઈ ના માટે રાહ જોવે છે, ત્યારે તે પ્રેમ થકી જ જીવી રહે છે.
અને જે રાહ અનુરાગ એ જોયી — તે રાહ એ દરેક કલાકાર ના અંદર ની લગન બનવી જોવી જોઈએ.
માધુરી દીક્ષિત આજે પણ તેજસ્વી છે, પરંતુ એ એક અનામ ડાયરેક્ટર ની રાહ એ તેમના પ્રશંસકો ની હ્રદયમાં એક અધૂરી ફિલ્મ રૂપે જીવી રહી છે.
